वि.सं. २०७१ साल भाद्र २१ गते आइतबारको दिन मेरो जीवनको सबभन्दा कालो दिन थियो । यो दिन म झण्डै मरेर बाँचेको दिन थियो । यस दिनलाई मैले मेरो पुनर्जन्मको दिनका रुपमा पनि लिने गरेको छु ।
त्यस वखत मेरा दुई ठाँउमा घरहरु विद्यमान थिए । एउटा घर आफ्नै जन्मथलो मादीमा रहेको थियो भने अर्को घर धनकुटाको सिरवानी भन्ने ठाँउमा रहेको थियो । त्यस वखत म धेरैजसो मादीमा नै बस्ने गर्दथें । २०७१ सालको आणाढ ९ गतेका दिनमा मेरी नातिनी आर्या दाहालको जय जन्म भएको हुँदा मेरी पत्नी ओम कुमारी दाहाल सुत्केरी उकास्न भनौं वा नातिनीको स्याहार चाकर गर्नकालागि भनेर धनकुटाका घरमा बस्ने गरेकी थिइन् । त्यसैले म पनि धनकुटामा नै बस्ने गर्दथें । यद्यपि २०७१ सालको भाद्र महीनाको पहिलो हप्ता तिर केही घरायसी काम बिशेषले म मादीमा गएको थिएँ ।
मलाई जहाँसम्म सम्झना छ , त्यसै बेला मैले बिहिबारे बजारका छेउमा रहेको घरबारीबाट एउटा घडेरी गोबिन्द कार्कीलाई किस्ताबन्दीका रुपमा बिक्री गरेको थिएँ । उनले मलाई बैना स्वरुप पहिलो किस्ताका रुपमा चार लाख रुपयाँ दिएका थिए । मादीको काम सकेर ती सबै पैसा झोलामा बोकेर म खाँदबारी तर्फ प्रस्थान गरें । त्यहाँ पनि मेरो केही आर्थिक कारोबार थियो । त्यहाँ थप भएको रकमलाई समेत जोड्दा मसँग छ लाख रुपयाँ जम्मा भएका रहेछन् । सबै रकमलाई झोलामा सुरक्षित रुपले राखेर वि.सं. २०७१ साल भाद्र २१ गते आइतबारका दिन बिहानको ७ बजेतिर बहिनी सुलोचना शर्माको घरबाट हिडी जीप मार्फत तल्लोबाटो ( अक्करको बाटो ) हुँदै धनकुटा प्रस्थान गरेको थिएँ । त्यस जीपमा हामी करीव ९/१० जना यात्रु रहेको हुनु पर्दछ ।
करीव ११ बजे तिरको कुरा हुनु पर्दछ , हाम्रो गाडी सातटारे कटेर पिलुवा खोलाको नजीकमा पुगेको रहेछ । म निदाएको थिएँ । पिलुवा खोलाको नजीकमा रहेको एउटा सानो घुम्तीमा घुमाउदै गर्दा उक्त गाडी अनियन्त्रित हुन पुगेछ । ड्राइभर आफ्नो ज्यान जोगाउने क्रममा गाडीबाट हाम्फालेर भागेछ । हुटमा बसेको कण्डक्टर पनि भागेछ । अनियन्त्रित अवस्थामा रहेको त्यो बेवारिसे गाडी दुई बल्ड्याङ् पल्टिएछ । पहिलो बल्ड्याङमा म दाहिनेतिर सँगै बसेका यात्रु साथीहरुको जीउमाथि परेंछु । त्यसैले गर्दा पहिलो बल्ड्याङमा मलाई खासै चोट लाग्न पाएनछ । मतिर रहेको गाडीको ढोका उछिट्टिएर ऊ पर पुग्गेछ । दोश्रो बल्ड्याङ हुदै गर्दा गाडीको मोहडा उल्टोतर्फ फर्किएछ । फलस्वरुप म सुरुमा नै ढोकाबाट भुईंको चौरीमा बजारिन पुगेछु।
म बेहोस भएँछु । कति समय सम्म मेरो बेहोसी कायम रह्यो , त्यो त मलाई यकीन भएन । मेरो अनुमानमा उक्त समय करीव ४/५ मिनट जतिको हुनु पर्दछ । ब्युँझदा त मेरो दाहिने खुट्टाको तिघ्रामाथि गाडीको चक्का बसेको थियो । भगवानले हात थापिदिएर नै होला , चक्काको अगाडिको भाग एउटा ढुङ्गामाथि ओट लागेर बसेको थियो । ओटले बनाएको प्वालमा मेरो दाहिने तिघ्रो बुजो लागे जस्तै गरेर रहेको थियो । म भन्दा अगाडि गाडीको इञ्जीन मुनि एउटा यात्री लम्पसार परेर जीवनको अन्तिम सास लिईरहेका रहेछन् । अन्ततोगत्वा उनले त्याहीं प्राण त्याग गरेका थिए । गाडी भन्दा तल्लापट्टि पोखिएका धेरै यात्रुहरु बिभिन्न तवरले घाइते बनेका थिए । एकजना अर्को यात्री मरणासन्न अवस्थामा रहेको बुझिएको थियो । ती यात्रीले पाख्रीबासमा पुगेपछि मृत्युबरण गरेछन् ।
कस्तो दर्दनाहक दुर्घटना थियो त्यो ? कति कहालीलाग्दो दृश्य थियो ? आफैं अनुमान गरौं त । म ब्युझदा पिलुवा खोलामा काम गर्दै रहेका कामदारहरु आएर घाइतेहरुको उद्धार गरिरहेका रहेछन् । मैले मेरो दाहिने तिघ्रामाथि जीपको टायर बसेको कुरा थाहा पाएँ । खुट्टा फ्राक्चर भयो कि भनेर जाँच गरें । त्यस्तो अवस्था रहेको अनुभव गरिन । खुट्टालाई तानेर बाहिर निकाल्ने कोशिष गरें । तर सकिन । खुट्टा मुनिको माटो कोट्याउने कोशिष गरें । आपतका समयमा सिरु जस्तो झारले जेलिएको कडा चट्टान जस्तो बनेको भुईंलाई म कसरी कोट्याउन सक्थें होला र ? आफ्नो प्रयासबाट केही नचलेपछि म गुहार कराउन थालें । यसअघि कसैले पनि मलाई देखेका रहेनछन् । मेरो गुहार सुनेपछि १०/१५ जनाको उद्धारटोली म तर्फ आएको थियो ।
केही मानिसले मलाई जबर्जस्त तानेर बाहिर निकाल्ने प्रयत्न गरे । तर मैले यस कुरालाई ठाडै इन्कार गरें । त्यस पछि उनीहरुले गाडीलाई नै अघिल्तिर धकेलेर बाहिर निकाल्ने कुरा उठाए । मैले त्यस कुराको पनि प्रतिबाद गरें । मैले भनें – जीपलाई गल लगाएर उचाल्दिनोस र मलाई तानेर सहज ढङ्गले बाहिर निकालि दिनुहोस् । उनीहरुले मैले प्रस्तुत गरेको उपायलाई स्वीकारे र त्यसै गरे । धेरै जनाको प्रयासबाट गाडी उचालियो । दुई जनाले तानेर मलाई सुरक्षित ढङ्गले बाहिर निकाली नजीकैको कटेरोमा विश्राम गराए ।
केही समय पछि अर्को गाडी आयो । त्यस गाडीले आफ्ना यात्रुहरुलाई त्यहीं छोडी घाइते यात्रुहरुलाई लिएर गयो । मैले भने त्यस गाडीबाट जान इन्कार गरें । किनभने मैले धनकुटामा रहेको छोरो शरद कुमार दाहाल र छोरी शशिकला शर्मालाई घटनाको विवरण सुनाई एम्बुलेन्स लिएर आउन अराएको थिएँ ।
बर्षादको समय भएको हुनाले अगाडिको बाटो पनि सहज रहेनछ । दुर्घटना पछि आएको दोश्रो गाडीले मलाई सँगै लिएर जान आग्रह गरे । मैले मगाएको एम्बुलेन्स जहाँ भेटिन्छ त्यहींबाट मलाई एम्बुलेन्समा सार्ने बचन पनि दिए । म जीपमा रहेको बीचको लहरमा दुईजना युवाहरुका साथमा राखिएँ । बिचरा ती भाइहरुले कुनै आनाकानी नगरिकन मलाई बोकेजस्तै गरी धनकुटाको डिकुरेसम्म पुर्याएका थिए । ती भाइहरु इटहरीमा पढदै गरेका विद्यार्थी थिए । उनीहरुले आफ्नो नाम र ठेगाना पनि बताएका थिए । तर अहिले बिर्सिएछु ।
डिकुरे भन्दा ठीक मास्तिर एउटा ट्रक बिग्रिएर बीच बाटामा बसेको रहेछ । कुनै पनि यातायातका साधनहरु ट्रकदेखि वारपार गर्न सक्ने स्थिति रहेनछ । त्यसैले मलाई लिन भनी गएको एम्बुलेन्स पनि त्यहीं रोकिन बाध्य भएको रहेछ । प्रकाश भाञ्जा पनि साथै गएका रहेछन् । म भन्दा अघिल्लो गाडीबाट ल्याइएका घाइतेहरुलाई स्थानीय परिवेशको निर्णय अनुसार मेरा छोरा छोरीहरुले रिजर्भ गरी लगेको एम्बुलेन्समा राखी धरान पठाइएछ । मलाई भने आउदै गरेको गाडीबाट अर्कै गाडीमा सारी धनकुटासम्म पुर्याइएको थियो । छोरा छोरी र भाञ्जा मेरै साथमा गएका थिए । धनकुटाबाट म एम्बुलेन्स मार्फत बी.पी. अस्पताल , धरानमा पुगेको थिएँ । त्यसबेला भने मेरा साथमा छोरो शरद कुमार दाहाल भाञ्जा प्रकाश गौतम र पत्नी ओम कुमारी दाहाल गएका थिए ।
बी.पी. अस्पताल , धरानले हामी सबै घाइतेहरुलाई ईमर्जेन्सी वार्डमा राखी औषधोपचारको प्रारम्भ गर्यो । जीउको एक्सरे गरेर हेर्दा मेरो पिठ्यूँको एउटा करङ्ग बाङ्गिएको पाइयो । भाँचिएको वा फुटेको भने रहेनछ । दाहिने खुट्टाको घुडाको छेउमा तिघ्रापट्टि ताछिएको एउटा घाउ थियो । भुँइमा पछारिएको कारणले गर्दा जीउ थिलथिलो बनेर दुखिरहेको थियो । बिस्तार बिस्तार पेटको वरिपरि रगत जमेर बनेको कालो धब्बा बाक्लिदै गएको देखिन्थ्यो । एकातिर बिरामको कारण र अर्कातर्फ अस्पतालको व्यवस्थापन पक्ष निकै नै कमजोर रहेको कारणले गर्दा रात बिताउन निकै नै कठीन महसुस भएको थियो । बिहानीपख केही औषधीहरुको सिफारिसका साथ डाक्टरले मलाई डिस्चार्ज गरिदियो ।
मैले धनकुटाको घरमै बसेर औषधोपचार गरें । पहिले त उठन , बस्न र दिसा पिसाव गर्न पनि निकै कठीन भयो । ट्वाइलेट जान सम्मपनि कठीन भएका कारण सुत्ने कोठामा नै सो को व्यबस्था मिलाइएको थियो ।औषधीको प्रभावले गर्दा म बिस्तार बिस्तार निको हुँदै गएँ । १०/१२ दिन पछि पेटमा देखिएको कालो धब्बा बिस्तारै बिस्तारै हट्तै जान थाल्यो । पूरा निको हुन भने २/४ महीना नै लागेको थियो । औषधोपचारका लागि म काठमाडौंसम्म पनि आएको थिएँ । निको भए पछि मादीमा बसेर म फेरिपनि सामाजीक काममा अभ्यस्त हुन थालें ।
अहिले आठबर्ष पछि आएर त्यस बेलाको ढाड दुख्ने रोगले पुनरावृत्ति लिएको छ । पछाडि पट्टिको करङ्ग र कम्मर दुख्ने रोग बल्झिएको छ । भर्खरै मात्र काठमाडौंबाट मादी जाँदा र मादीबाट काठमाडौं आउदा गरिएको बस यात्राले गर्दा यो रोग बल्झिएको हुनु पर्दछ । अब उप्रान्त पनि लामो दुरीको बस यात्रा गर्न नसकिएला कि जस्तो लाग्न थालेको छ । आँखाको दृश्य शक्ति कमजोर हुदै गएर लेख्न र पढ्न नै नसकिने जस्तो भएको छ । ओरालो हिड्दा आँखाको सन्तुलन नमिलेर हिड्न नै कठीन हुन थालेको छ । आफूले ग्रहण गरेका सामाजिक दायित्वहरुलाई पूरा गर्न नसकिएला कि भन्ने डर पलाउन थालेको छ । हेर्दै जाउँ , दैवको लीला कतातिर मोडिदो रहेछ । हाम्रा पूर्ब प्रधानमन्त्री के.पी. शर्मा ओलीले बेलावखत आफूलाई ” बोनसको जीन्दगीमा बँचेको ” भनेर भाषण गर्ने गरेको सुन्दा मलाई पनि आफ्नो घटनाको सम्झनामा आउने गर्दछ । मेरो पनि अहिलेको जीन्दगी बोनसकै जीन्दगीका रुपमा रहेको जस्तो लाग्दछ । यसलाई मैले पुनर्जन्मका रुपमा ग्रहण गर्ने गरेको छु ।
सत्य, तथ्य र स्वतन्त्र सामूदायिक डिजिटल मिडिया
